![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMWEV5ryodZzRSo_7IqGSTOybIS9WC4blGWiUUoGEeCPrSSoGYqvmLi91CS2So0GXsrG-fr1w8yX39O7VM5rT-Ar5Mv8yvR5Bujs_QfqZtDVfQO2hLTnBjP9l-VWIby65ojC38ZcN1ZpY/s320/Dom+jest+we+mnie.png)
Wiersz napisany na zadanie domowe w gimnazjum na lekcję języka polskiego. Otrzymałam za niego ocenę bardzo dobrą i uznanie polonistki, która zobaczywszy sposób zapisu była wyraźnie pod wrażeniem (najpierw przeczytałam go, a dopiero później polonistka zobaczyła, jak został zapisany). Pochwaliła mnie na forum klasy. Wiersz napisałam w drugiej klasie, a kartkę z zeszytu wyrwałam - na pamiątkę - i mam do dziś :)
DOM JEST WE MNIE
Domy są wysokie, domy są potężne
Ogromne, wielopiętrowe, a czasem mosiężne
Mój dom - to chata, uboga, lecz bogata
Jest w niej wiele miejsca
Esencji życia, radości i szczęścia
Smutku, żalu, a czasem rozpaczy
Tu każda z emocji odwiedzić mnie raczy
We mnie jest dusza, we mnie jest dom
Emigracyjny, bezpieczny schron
Miejsce rozmyślań i wyciszenia
Nienaruszone wnętrze płomienia*
I czar spełniający wszystkie marzenia
Efekt: kto nie ma domu, ten nie ma schronienia
* serca